wordify
bokmålsordboka
klynge
SUBSTANTIV
Se klynge
(mindre, tett) gruppe eller samling
Treklynge
Folk stod i små klynger
klynge
VERB
Beslektet med klenge
Klenge, klamre (seg)
Klynge seg sammen
Klynge seg til noe
Klynge opp
Henge, henrette ved hengning
klynge opp
Henge, henrette ved hengning; Se: klynge
nynorskordboka
klynge, klyngje
SUBSTANTIV
Sjå klynge
(mindre, tett) gruppe, samling
Treklynge
klynge, klyngje
VERB
Samanheng med klunger og klenge
klenge
Klynge seg til noko
klyngebusetnad, klyngjebusetnad
SUBSTANTIV
Busetnad med tette grupper av hus kring eit felles tun, gardsrom
klyngetun, klyngjetun
SUBSTANTIV
Tun der hus frå fleire gardar ligg tett inntil kvarandre