wordify
bokmålsordboka
juv
SUBSTANTIV
Revne i fjell, fjellkløft; dypt gjel, ofte med elv i bunnen
juvel
SUBSTANTIV
Gj ty.; fra g.fr. joël
Slipt edelstein; smykke med edelsteiner
En kostbar juvel
Stilfulle kjoler og glitrende juveler
Overf: verdifull gjenstand eller person; praktstykke
Dette maleriet er en av juvelene i samlingen
Han er juvelen i laget
juveler
SUBSTANTIV
Av juvel
Person, særlig gullsmed, som driver med sliping, innfatning og salg av (smykker med) edelsteiner
nynorskordboka
juv
SUBSTANTIV
Rivne i berg, fjellkløft; djupt gjel, ofte med elv i botnen
juvel
SUBSTANTIV
Gj ty.; frå g.fr. joël
Slipt edelstein; smykke med edelsteinar
Gnistringa frå ein juvel
I overf: verdifull ting eller person; praktstykke
Dette målarstykket er juvelen i samlinga
Han er juvelen i laget
juveler
SUBSTANTIV
Jamfør juvel
Person, særleg gullsmed, som driv med sliping, innfatting og sal av (smykke med) edelsteinar
juvelerforretning
SUBSTANTIV