wordify
bokmålsordboka
jammer
SUBSTANTIV
Fra lavtysk eller tysk
Det å jamre, klagerop
Høre gråt og jammer
Jammer over skatter og avgifter
Elendig tilstand, ulykke
Verden er full av jammer og elendighet
jammerdal
SUBSTANTIV
Etter latin in valle lacrymarum ‘i tårenes dal’
Sted eller tilværelse preget av elendighet, lidelse og sorg, særlig brukt om den jordiske tilværelsen i motsetning til livet i himmelen
Forlate hele jordelivets elendige jammerdal
De tegnet et bilde av Norge som en jammerdal
jammerrop
SUBSTANTIV
Jamrende rop
jammerlig
ADJEKTIV
Sørgelig, ynkelig, elendig
Du er en jammerlig stakkar
Brukt som adverb
Klage jammerlig
Det stod jammerlig til
Brukt som forsterkende adverb: svært, veldig
Være jammerlig feig
Det låt jammerlig stygt
nynorskordboka
jammer
SUBSTANTIV
Frå lågtysk eller tysk
Det å jamre; jamring, ynk
Høyre gråt og jammer
Ein stadig jammer over skattar og avgifter
Elendig stode, ulykke
Verda er full av jammer og elende
jammerdal
SUBSTANTIV
Etter latin in valle lacrymarum ‘i tåredalen’
Stad eller tilvære prega av elende, liding og sorg, særleg brukt om det jordiske tilværet i motsetnad til livet i himmelen
Bli frelste frå denne verdas jammerdal
Dei utvandra frå jammerdalen for godt
jammerrop
SUBSTANTIV
Jamrande rop
jammerleg
ADJEKTIV
Sørgjeleg, ynkeleg, elendig
Vere ein jammerleg stakkar
Han var i ei jammerleg stode
Brukt som adverb
Klage jammerleg
Det stod jammerleg til
Brukt som forsterkande adverb: svært, veldig
Det let jammerleg stygt