wordify
bokmålsordboka
heis
SUBSTANTIV
Av heise
Innretning til å frakte varer eller personer opp eller ned med, i vertikal eller skrå retning; elevator
Ta heisen opp i tiende etasje
Som etterledd i ord som:
skiheis, vareheis
øvre hjørne i trekantet seil
Gå i heisen
Gå tapt
Gå til grunne
Komme i heisen
(etter gammel straffemetode til sjøs der en ble heist opp i råa med en stropp under armene) komme i knipe
Måtte stå til rette
heis
SUBSTANTIV
Mengde som heises på én gang ved lasting og lossing
Et tungt heis
heisatur
SUBSTANTIV
Av lavtysk hei, heis(s)a interjeksjon og trolig av fransk çà ‘her, hit’; av hei; av eldre heisa ‘hei sann’
Tur der en slår seg løs, fester og rangler
Gutter på heisatur for stjålne penger
heismontør
SUBSTANTIV
Fagutdannet person som installerer, monterer og reparerer heiser
nynorskordboka
heis
SUBSTANTIV
Av heise
Innretning til å frakte varer el personar opp el ned med, i vertikal el skrå lei; elevator
Ta heisen til femte etasje
Som etterledd i ord som:
skiheis, vareheis
øvre hjørne på trekanta segl
Gå i heisen
Gå tapt
Gå til grunne
Kome i heisen
(etter gammal straffemetode til sjøs som gjekk ut på at ein vart heist opp i råa med ein stropp under armane) kome i knipe, kome ille ut
Bli stilt til ansvar
heisatur
SUBSTANTIV
Av lågtysk hei, heis(s)a interjeksjon og truleg av fransk çà ‘her, hit’; av hei; av eldre heisa ‘hei sann’
Tur der ein slår seg laus, festar og ranglar
Dei hadde vore på ein heisatur til København
heisførar, heiseførar
SUBSTANTIV
Person som fører og passar ein heis