bokmålsordboka
furer
SUBSTANTIV
Fra fransk
I Norge før 1930: nest laveste underoffisersgrad
fure
SUBSTANTIV
Dansk og tysk Furche; jamfør får
Pløyd renne, smal fordypning i jorda
Ha dype furer i panna
fure
VERB
Danne furer; jamfør fure
nynorskordboka
furer
SUBSTANTIV
Frå fransk opphavleg ‘person som skal furasjere’
I Noreg før 1930: nest lågaste offisersgrad for underoffiserar
fururot, furerot
SUBSTANTIV
furu, fure
SUBSTANTIV
Norrønt fura
(slekt av) bartre i furufamilien; Pinus
Ei stor furu
Kollektivt:
Furua står tett
Materiale av furu (1)
Eit bord i eller av fure