bokmålsordboka
finitt
SUBSTANTIV
Av finitt
Finitt verbalform
finitt
ADJEKTIV
Fra latin perfektum partisipp av finire ‘ende, avgrense’; beslektet med finis
Om verbalform: som kan stå alene som verbal i en setning; til forskjell fra infinitt
nynorskordboka
finitt
SUBSTANTIV
Av finitt
Finitt verbalform
finitt
ADJEKTIV
Frå latin perfektum partisipp av finire ‘ende, avgrense’; samanheng med finis
Om verbalform: som kan stå aleine som verbal i ei setning; til skilnad frå infinitt
Presens, preteritum og imperativ er finitte former