wordify
bokmålsordboka
disjunktiv
ADJEKTIV
Av latin disjungere ‘spenne fra, løse, skille’
Som innebærer atskillelse eller motsetning; som ikke lar seg forene
Disjunktiv konjunksjon
konjunksjon som grammatisk forbinder to sideordnede ledd, men som samtidig viser at de logisk utelukker hverandre
Den disjunktive konjunksjonen ‘eller’
Gå til ordforklaring for "disjunktiv"
disjunktiv konjunksjon
konjunksjon som grammatisk forbinder to sideordnede ledd, men som samtidig viser at de logisk utelukker hverandre
Den disjunktive konjunksjonen ‘eller’
Se: disjunktiv
nynorskordboka
disjunktiv
ADJEKTIV
Av latin disjungere ‘spenne frå, løyse, skilje’
Som fører med seg åtskiljing eller motsetning; som ikkje lèt seg sameine
Disjunktiv konjunksjon
konjunksjon som grammatisk bind saman to jamstilte ledd, men logisk stengjer ute det eine
‘eller’ er ein disjunktiv konjunksjon
disjunktiv konjunksjon
konjunksjon som grammatisk bind saman to jamstilte ledd, men logisk stengjer ute det eine
‘eller’ er ein disjunktiv konjunksjon
Sjå: disjunktiv