wordify
bokmålsordboka
arier
SUBSTANTIV
Gjennom tysk, fra sanskrit arya ‘høybåren’
Om historiske forhold: person i India eller Iran som talte et indoeuropeisk språk
I nazistisk språkbruk: person av nordisk opphav
Gå til ordforklaring for "arier"
arie
SUBSTANTIV
Gjennom italiensk aria ‘luft, utseende, arie’, fra gresk aer ‘luft’; beslektet med air
Sangstykke for solostemme med tonefølge fra orkester, særlig i opera
Gå til ordforklaring for "arie"
nynorskordboka
ariar
SUBSTANTIV
Gjennom tysk, frå sanskrit arya ‘høgboren’
Om historiske tilhøve: person frå India eller Iran som talte eit indoeuropeisk språk
I nazistisk språkbruk: person av nordisk opphav
arie
SUBSTANTIV
Gjennom italiensk aria ‘luft, utsjånad, arie’, frå gresk aer ‘luft’; samanheng med air
Songstykke for solorøyst med tonefølgje frå orkester, særleg i opera