bokmålsordboka
vandrer
SUBSTANTIV
Person som går til fots
En ensom vandrer
(jente)speider i aldersgruppen 13–15 år
vandrefolk, vandrerfolk
SUBSTANTIV
Nomadefolk
vandrerheim, vandrerhjem
SUBSTANTIV
Rimelig overnattingssted for turister, særlig for medlemmer av den organisasjonen som driver disse stedene (tidligere: ungdomsherberge)
nynorskordboka
vandrar
SUBSTANTIV
Person som går til fots
Ein einsam vandrar
(jente)speidar mellom 13 og 15 år
vandrarfolk
SUBSTANTIV
Nomadefolk
vandrarheim
SUBSTANTIV
vandre
VERB
Frå lågtysk; samanheng med vinde
Gå (roleg)
Vandre hand i hand
I presens partisipp:
Vere fælt utspjåka
Sjå ut som eit vandrande juletre
Gå, fare frå stad til stad; ferdast
Laksen vandrar
Vandre frå stad til stad
Vere ferdig til å vandre (budd til å døy)
Vandre ut
Ein vandrande fant
Emigrere
Stadig flytte på seg
Birøktaren vandrar med kubane etter honningtrekket
I fotball:
Vandrande spiss
Vandrande nyre
Nyre som har forskyvd seg
Vandrande ugras
Rotugras