bokmålsordboka
tiara
SUBSTANTIV
Senlatin, fra gresk
Om eldre forhold: kjegleformet (juvelbesatt) hodepynt, særlig båret av persiske fyrster
Pavekrone, mitra
tiår
SUBSTANTIV
Tidsrom av ti år, desennium
1870-årene var et spennende tiår i norsk litteratur
nynorskordboka
tiar
SUBSTANTIV
Talet, talteiknet 10
Noko(n) som har nummeret eller verdien ti (til dømes trikk, buss, konkurransedeltakar, del av blink, spelkort)
Tiaren gjekk nettopp
Skyte fem tiarar
Tiaren på laget spelte best
Han sat med ein tiar i spar
Ho vart tiar (kom på tiandeplass)
Tippekupong med ti rette
Ha, få ein tiar
I matematikk: (plass for) nest siste siffer i heilt tal eller føre desimalteikn
Hundrarar, tiarar og einarar
tiara
SUBSTANTIV
Seinlatin frå gresk
Om eldre forhold: kjegleforma hovudpynt (med juvelar), opphavleg boren av persiske fyrstar
Pavekrone; mitra
Hovudpryd for (kongelege) kvinner
tiår
SUBSTANTIV
Tidsrom på ti år; decennium