wordify
bokmålsordboka
synkope
SUBSTANTIV
Gresk ‘sammenslåing’; av syn- og kope ‘slag’
I musikk sammentrekning av en betont og en ubetont taktdel slik at vekten kommer til å ligge på den ubetonte
I språkvitenskap: bortfall av vokal eller stavelse inne i et ord, for eksempel i ‘by’n’ for ‘byen’
synkopere
VERB
Som adjektiv i perfektum partisipp:; dra sammen, utføre en synkope
Synkoperte jazzrytmer
En synkopert vokal
nynorskordboka
synkope
SUBSTANTIV
Gresk ‘samanslåing’, av gresk syn- og kope ‘slag’; jamfør syn-
I musikk: samandraging av ein tonetung og ein tonelett taktdel slik at vekta kjem til å liggje på den tonelette taktdelen
I språkvitskap: det at ein lyd eller ei staving fell bort inne i eit ord, t d i uttala «universtet» for «universitet»; jamfør apokope
synkopere
VERB
Dra saman, lage synkope; i perfektum partisipp:
Synkoperte jassrytmar
Ein synkopert vokal