wordify
bokmålsordboka
munk
SUBSTANTIV
Norrønt munkr, trolig gjennom gammelengelsk, fra middelalderlatin, av gresk mónakhos, egentlig ‘eneboer’, av monos ‘alene’
Mann som er opptatt i en klosterorden; jamfør nonne
Buddhistmunk
Gråbrun fluesnapper, Sylvia atricapilla
Trefot, stein eller lignende brukt som mål til å kaste på i en lek
Slå, kaste på munk
munke
SUBSTANTIV
Trolig av munk
En slags tykk, rund kake; jamfør lapp
munkejern
SUBSTANTIV
munkepanne
munkekappe
SUBSTANTIV
Av munk
Kappe brukt av munker
nynorskordboka
munk
SUBSTANTIV
Norrønt munkr, truleg gjennom gammalengelsk, frå mellomalderlatin av, gresk mónakhos, eigenleg ‘einebuar’ av mónos ‘aleine’
Mann som er teken opp i ein klosterorden
Fransiskanarmunk
Gråbrun flugesnappar; Sylvia atricapilla
Trefot, stein eller liknande brukt som mål til å kaste på i ein leik
Slå, kaste på munk
munke
SUBSTANTIV
Truleg av munk
Slags tjukk, rund kake steikt i eit særskilt jern
munkejarn, munkejern
SUBSTANTIV
munkepanne