wordify
bokmålsordboka
kontur
SUBSTANTIV
Gjennom fransk, fra italiensk contornare ‘omgi, omringe’
omriss
øyne konturene av landskapet i mørket
grunntrekk, hovedlinje
Ane konturene av partiets nye politikk
konturløs, konturlaus
ADJEKTIV
Vag, uten særpreg
nynorskordboka
kontur
SUBSTANTIV
Gjennom fransk, frå italiensk av contornare ‘omgje, omringe’
omriss; grunndrag, særdrag
Konturane av ein ny politikk
Konturen av eit skip
konturkart
SUBSTANTIV
Kart som viser fastlandsomriss og vassystem
konturline, konturlinje
SUBSTANTIV