wordify
bokmålsordboka
konflikt
SUBSTANTIV
Fra latin , av confligere ‘støte sammen’
Strid mellom personer, grupper eller stater; sammenstøt
Løse en konflikt
En langvarig konflikt med sjefen
Det er væpnet konflikt mellom de to landene
Uoverensstemmelse, motsetning
Komme i konflikt med sin egen overbevisning
Vedtaket var i konflikt med det opprinnelige forslaget
konfliktforskning, konfliktforsking
SUBSTANTIV
Forskning på årsaker til krig og konflikt; jamfør fredsforskning
konfliktområde
SUBSTANTIV
Område preget av konflikt
nynorskordboka
konflikt
SUBSTANTIV
Frå lat. , av confligere ‘støyte saman’
Strid mellom personar, grupper eller statar; samanstøyt
Væpna konflikt
Det var open konflikt mellom brørne
Løyse ein fastlåst konflikt
Kome i konflikt med politiet
Motsetning, manglande samsvar
Utbygginga kjem i konflikt med naturverdiane
Ein indre, psykisk konflikt
konfliktforsking
SUBSTANTIV
Forsking på årsaker til krig og konflikt; jamfør fredsforsking
konfliktområde
SUBSTANTIV
Område prega av konflikt
konfliktsituasjon
SUBSTANTIV
Situasjon der to partar er i konflikt med kvarandre