wordify
bokmålsordboka
klinge
SUBSTANTIV
Tysk; beslektet med klinge
Blad på sverd, sabel, kårde
Krysse klinger
Fekte; diskutere
Gå noen på klingen
Gå (hardt inn) på en med nærgående spørsmål eller lignende
klinge
VERB
Fra lavtysk, norrønt klingja ‘ringe med klokke’
Gi klang, lyde melodisk
Instrumentene klinger fint sammen
Klokka klang
Som adjektiv i presens partisipp:
En glad og klingende latter
Snakke klingende nordlandsk
Med flygende faner og klingende spill
Klingende mynt
Også: kontanter
lyde, høres
Dialekten klang ekte
Lyde slående
Et navn som klinger godt
klinger
ADJEKTIV
Som har lys, grann klang
Klingre klokker
klingeling
INTERJEKSJON
nynorskordboka
klinge
SUBSTANTIV
Tysk lydord
(metall)blad på sverd, sabel og liknande
Krysse klinger
òg: måle styrke, krefter (i diskusjon e l)
klinge
VERB
Norrønt klingja ‘ringje med klokke’, frå lågtysk
Gje klang; lyde melodisk
Klokka klang
Instrumenta kling i lag
I overført tyding, i presens partisipp:
Klingande mynt
Kontantar
Om røyst, lyd: tone, lyde reint, klart
Høyrast, lyde særmerkt
Det kling russisk
Eit namn som kling godt (lyder godt, slåande)
klingeling
INTERJEKSJON