wordify
bokmålsordboka
jubel
SUBSTANTIV
Av middelalderlatin jubilus ‘jublende kor’ (i kirkesang), av latin jubilum ‘gledesrop, jubel’
Stormende glede; gledesrop
Vekke stormende jubel
Stor jubel over den norske seieren
jubelbrus
SUBSTANTIV
Sterk jubel fra menneskemengde
Høre jubelbruset fra stadion
jubelidiot
SUBSTANTIV
Stor idiot; erkefjols; jamfør jubel-
jubelrop
SUBSTANTIV
Jublende rop, gledesrop
nynorskordboka
jubel
SUBSTANTIV
Av m.lat. jubilus ‘jublande kor’ (i kyrkjesong); av lat. jubilum ‘gledesrop, jubel’
Stormande glede; gledesrop
Hauste stormande jubel
Stor jubel over den norske sigeren
jubelbrus
SUBSTANTIV
Sterk jubel frå menneskemengd
Høyre jubelbruset frå stadion
jubelferd
SUBSTANTIV
Av jubel-
jubelidiot
SUBSTANTIV
Stor idiot; erketosk; jamfør jubel-