wordify
bokmålsordboka
hump
SUBSTANTIV
Det å humpe en enkelt gang
Bilen gjorde et veldig hump
hump
SUBSTANTIV
Beslektet med lavtysk humpel ‘lav jordhaug’ og hump(e) ‘klump, pukkel’
Kul eller ujevnhet i terreng, vei eller lignende
Løypa var full av humper og søkk
humpe
VERB
Være i støtvis, hoppende bevegelse, særlig på grunn av ujevnt underlag
Bilen humpet og ristet på den dårlige veien
Humpe og gå
Gå på et vis
Det humper og går på jobben
Gå haltende
Humpe av gårde på krykker
humpete, humpet
ADJEKTIV
Full av humper; ujevn
En humpete vei
nynorskordboka
hump
SUBSTANTIV
Samanheng med lågtysk humpel ‘låg jordhaug’ og hump(e) ‘klump, pukkel’
Bergknatt, lite berg
Kul eller ujamne i terreng, veg eller liknande
Vegen var full av hol og humpar
hump
SUBSTANTIV
Det å humpe ein einskild gong
Bilen gjorde eit hump
humpe
VERB
Røre seg støytvis opp og ned (særleg på grunn av ujamt underlag)
Kjerra humpa sterkt på den ujamne vegen
Humpe og gå
Gå på eit vis
Det humpar og går på jobben
Gå haltande
Den gamle humpa av garde bortover vegen
humpete
ADJEKTIV
Full av humpar; ujamn
Ein humpete veg