wordify
bokmålsordboka
hui
SUBSTANTIV
Fra tysk; jamfør hui
hui
SUBSTANTIV
Det å huie en enkelt gang; huiende rop
Høre et hui
Ungene kom med hui og skrik
hui
INTERJEKSJON
Fra tysk eller lavtysk, lydord
Utrop ved rask, susende fart
Hui, hvor det går!
huie
VERB
Av hui
Rope høyt og skingrende; rope ‘hui’
Ungene huiet og skrålte
hvine, kvine
Vinden huiet rundt huset
nynorskordboka
hui
SUBSTANTIV
Frå tysk; jamfør hui
hui
SUBSTANTIV
Det å huie ein einskild gong; huiande rop
Høyre eit hui
Han høyrde hui og skrik langt borte
hui
INTERJEKSJON
Frå tysk eller lågtysk, lydord
Utrop ved sterk, susande fart
Hui, kor det går!
huie
VERB
Av hui
Rope høgt og skingrande; rope ‘hui’
Ungane huia og skrålte
kvine, ule
Vinden huia rundt huset