wordify
bokmålsordboka
grotte
SUBSTANTIV
Italiensk grotta, middelalderlatin grupta; samme opprinnelse som krypt
Hule i fjell
Skjule seg i en grotte
nynorskordboka
grotte
SUBSTANTIV
Frå italiensk av, gresk; same opphav som krypt
Hole i fjell
grotte
SUBSTANTIV
Jamfør norrønt grotti namn på ei mytisk kvern
Trestykke som ligg om åsen i ei kvern og fyller ut holet i understeinen