wordify
bokmålsordboka
forsørge
VERB
Fra tysk; av for-; beslektet med forsorg
Forsyne med det en trenger for å leve; sørge for, underholde
Forsørge familien sin
Forsørge seg selv
Forsørge meg!
Brukt for å uttrykke overraskelse
Dette er forsørge meg det verste jeg har hørt!
forsørgelsesbyrde, forsørgingsbyrde
SUBSTANTIV
Utlegg til forsørgelse; personer som en har ansvar for å forsørge
Han er alene om forsørgelsesbyrden
forsørgelsesplikt, forsørgingsplikt
SUBSTANTIV
Plikt til økonomisk støtte som to ektefeller har overfor hverandre og barna sine
forsørger
SUBSTANTIV
Person som forsørger en familie
Han er forsørger for hele familien
nynorskordboka
forsørgje, forsyrgje, forsørge
VERB
Frå tysk; av for-; samanheng med forsorg
Forsyne med det ein treng for å leve; forsyte, underhalde
Forsørgje familien
Forsørgje meg
Brukt for å uttrykkje overrasking
Forsørgje meg!
Det er forsørgje meg det verste eg har høyrt!
forsørgje meg
Brukt for å uttrykkje overrasking
Forsørgje meg!
Det er forsørgje meg det verste eg har høyrt!
Sjå: forsørgje