wordify
bokmålsordboka
ekstrem
SUBSTANTIV
Gj fr.; fra lat. extremus ‘ytterst’; besl med ekstra
ytterlighet
Veksling mellom ekstremer
ekstrem
ADJEKTIV
Samme opprinnelse som ekstrem
Som ligger mot yttergrensen av det normale eller mulige; helt uvanlig, spesiell
Ekstreme forhold
Ekstreme temperaturer
ytterliggående
Ekstreme synspunkter
Brukt som adverb:
Det var ekstremt kaldt
ekstremisme
SUBSTANTIV
ytterliggående holdning eller syn
Organisasjonen skal bekjempe ekstremisme blant ungdommer
ekstremist
SUBSTANTIV
Person med ytterliggående (politiske el religiøse) synspunkter
Ekstremistene fins i alle land
Hun er en politisk ekstremist
nynorskordboka
ekstrem
SUBSTANTIV
Gjennom fransk, frå latin extremus ‘ytst’; samanheng med ekstra
Særleg i fleirtal: ytterpunkt, absolutte motsetningar
ekstrem
ADJEKTIV
Same opphav som ekstrem
Som ligg mot yttergrensa av det normale eller moglege; heilt uvanleg, spesiell
Ekstreme vilkår, forhold
I ekstreme tilfelle
ytterleggåande
Ha ekstreme standpunkt
Som adverb: uvanleg, overlag
Ekstremt vanskelege forhold
ekstremisme
SUBSTANTIV
Ytterleggåande syn, innstilling
ekstremist
SUBSTANTIV
Person med ytterleggåande (politiske) synspunkt