wordify
bokmålsordboka
eid
SUBSTANTIV
Norrønt eið
landstripe med vann på begge sider som binder sammen to landområder
eidsvollsmann
SUBSTANTIV
Representant i riksforsamlingen på Eidsvoll i 1814
eider
SUBSTANTIV
Person fra Eid i Nordfjord
eidser
SUBSTANTIV
Person fra Eide på Nordmøre
nynorskordboka
eid
SUBSTANTIV
Norrønt eiðr
Høgtideleg fråsegn eller stadfesting, særleg i retten
Gjere eid på noko
Sverje falsk eid
Vere under eid
Den nye presidenten vart teken i eid
Ta i eid
La (nokon) gjere eid
kraftuttrykk, bannord
Setje i ein eid
eid
SUBSTANTIV
Norrønt eið
landstripe med vatn på sidene som bind saman to landområde
sidedal der ein lett kan kome over frå eit strøk (bygdelag eller liknande) til eit anna
eidsformular
SUBSTANTIV
Fast formular brukt når ein gjer eid
eidsvolling
SUBSTANTIV
Person frå Eidsvoll i Akershus