bokmålsordboka
SUBSTANTIV
Fra lavtysk
Kant på noe, særlig på hatt; hattebrem
En hatt med bred brem
SUBSTANTIV
Av mellomnorsk brims; beslektet med brumme
Humlelignende insekt med larver som snylter på dyr som for eksempel hester, kyr og reinsdyr
SUBSTANTIV
Samme opprinnelse som brems
Innretning til å redusere eller stoppe farten på aksling, maskindel eller kjøretøy
Bremsene sviktet
Dra i bremsen
Hydrauliske bremser
Fotbrems, navbrems, nødbrems, skivebrems
Bremsepedal
Tråkke inn bremsen
I overført betydning: hemsko
Prisstoppen virket som en brems på inflasjonen
nynorskordboka
brem
SUBSTANTIV
Frå lågtysk
Kant på noko, særleg på hatt; hattebrem
Ein hatt med smal brem
brems
SUBSTANTIV
Mellomnorsk brims; samanheng med brumme
Gruppe av fluger med larver som snyltar hos pattedyr
bremse, brems
SUBSTANTIV
Gjennom tysk, frå lågtysk premese av pramen ‘stogge, trykkje’
Innretning til å minke eller stogge farten på eit hjul, ein maskin eller eit køyretøy
Trø inn bremsa
Kvinande bremser
Toget sette på bremsene
Blokkeringsfrie bremser
I overført tyding: noko som seinkar eller stoggar ei utvikling eller ein aktivitet
Skremsla vart ei effektiv bremse for debatten
Leiinga har vore ei bremse for samarbeidet
Reiskap med eit band til å stramme kring overleppa på ustyrlege hestar